W skali wartości Jezusa najważniejsza jest miłość do człowieka, a nie przepisy, którym ma się podporządkować. W imię miłości i dobra można więc w pewnych sytuacjach pomijać prawo ludzkie. Tak czyni Jezus, gdy w szabat uzdrawia człowieka ze sparaliżowaną ręką, pochyloną kobietę, chorego na wodną puchlinę, chromego czy niewidomego. Jezus narusza również szabat, pozwalając głodnym uczniom na zrywanie kłosów zbóż, zabronione przez prawo (Mt 12, 1-8).

Świętowanie  opiera się na zdrowym rozsądku; istnieje pierwszeństwo wartości, które każdy człowiek rozpoznaje bezpośrednio, dzięki naturalnemu zdrowemu rozsądkowi. Do nich należy także człowiek, jego życie i godność. Dlatego Jezus bez żadnych skrupułów narusza prawo, gdy w grę wchodzą: zdrowie, szczęście i prawa człowieka. Daje nam tym przykład, że dzień święty jest dla człowieka, a nie odwrotnie. Świętujmy z Panem Bogiem i rodziną. Znajdźmy zawsze czas na modlitwę i przebywanie z drugim człowiekiem, a szczególnie tym najbliższym: żoną, mężem, dzieckiem. 

Ja jestem chlebem żywym, który zstąpił z nieba.
Jeśli ktoś spożywa ten chleb, będzie żył na wieki (J 6,51ab).
«Bierzcie, to jest Ciało moje» i «to jest moja Krew Przymierza, która za wielu będzie wylana”. Tak więc „skosztujcie i zobaczcie jak dobry jest Pan”. Wszyscy potrzebujemy zobaczyć i dotknąć Pana, aby Go rozpoznać. Tej ludzkiej potrzebie odpowiadają sakramenty, a w szczególności celebracja eucharystyczna.

W czasie Eucharystii dziękujmy Jezusowi za to, że ofiarował za nas samego siebie. Składajmy dziękczynienie za Jego Ciało i Krew, którymi nas posila, za tajemnicę Eucharystii, w której chce przemieniać nas w siebie. To przypomina nam, jaki skarb otrzymaliśmy i że Jezus faktycznie jest z nami przez wszystkie dni aż do skończenia świata.

Komunia i posłannictwo. Otrzymaliśmy skarb Eucharystii, aby go spożywać i adorować, by czynić nasze życie eucharystycznym.

„Kto spożywa ten Boski Chleb i świętą pije Krew.
Ten przebywa we Mnie Je w nim, ten uczniem Moim jest”.

Chwała Ojcu i Synowi, i Duchowi Świętemu, Bogu, który jest i który był, i który przychodzi (por. Ap 1, 8).

Wydaje się, że z boskimi tajemnicami zawsze (i od zawsze) jest problem. Pomimo rozważań, dywagacji, poszukiwania symboli czy obrazów język ludzki pozostaje niewystarczający do właściwego opisu. Można poszukiwać analogii, odniesień, ale… Istota pozostaje zawsze w niedostępnej zmysłom sferze sacrum. Tajemnica może u jednych budzić ciekawość, chcieć poszukiwania, u innych – zniechęcenie, bo droga do jej poznania, próby zrozumienia, wytłumaczenia jest długa.

Majestat Trójjedynego możemy poznawać – ponieważ sam tego chciał. Docieramy do Tego, który „jest Bogiem, a na niebie wysoko i na ziemi nisko nie ma innego”. Albowiem otrzymaliśmy „Ducha przybrania za synów, w którym możemy wołać: «Abba, Ojcze!»”. Wszystko przez fakt Wcielenia, dzięki któremu Niewidzialny stał się „Bogiem z nami”.

Spotkanie z Tym, który jest „dobry jak chleb” dokonuje się w codzienności tam, „gdzie miłość wzajemna i dobroć”. A wciąż aktualna jest Jego obietnica obecności „przez wszystkie dni, aż do skończenia świata”. W dniu, w którym Kościół oddaje chwałę Trójcy, „przybliżmy się z ufnością do tronu łaski, abyśmy otrzymali miłosierdzie i znaleźli łaskę dla [uzyskania] pomocy w stosownej chwili” (Hbr 4,16).

Przeżyliśmy uroczystość Zesłania Ducha Świętego. W tym dniu, tak ważnym dla Kościoła, bo przecież to dzień rozpoczynający misję Kościoła, nie wspominamy tylko faktu, którym było zesłanie Ducha Świętego na uczniów i Maryję zgromadzonych w Wieczerniku.

Tyle razy przeżywamy Eucharystię, wiemy, że jest ona także naszą ucztą, na tej uczcie dokonuje się uaktualnienie tego, co wydarzyło się ponad dwa tysiące lat temu w Wielki Czwartek. To samo dotyczy Pięćdziesiątnicy. W tym dniu także i na nas, zgromadzonych w kościołach na modlitwie, Duch Święty schodzi i obdarowuje Swoimi darami. W tym dniu więc i my powinniśmy usilnie modlić się, pragnąc Ducha Bożego, by stał się on naszym "kierownikiem życia", by kierował nami w każdym momencie naszego życia, by nasze sposoby myślenia upodobnił do myślenia bożego.