Każdy zaś, kto pokłada w Nim nadzieję, uświęca się, podobnie jak On jest święty. 1J 3

W Apokalipsie widzimy tłum ludzi ubranych w białe szaty, zwykłych, prostych, którzy przeszli przez trudy życia, ufając Bogu. Są szczęśliwi, bo pozwolili się prowadzić Jego miłości. Świętość nie jest zarezerwowana dla nielicznych. To droga otwarta dla każdego z nas. Czyste serce i szczerość wobec Boga są ważniejsze niż zewnętrzne sukcesy. Jesteśmy dziećmi Bożymi i to jest nasza prawdziwa tożsamość. Choć świat czasem tego nie rozumie, Bóg widzi w nas swoje ukochane dzieci.

Jezusowe błogosławieństwa pokazują, że szczęście rodzi się w miejscach, których świat nie zauważa: w pokorze, łagodności, cierpliwości, w sercu, które potrafi przebaczyć. To codzienne drobne gesty życzliwości, przebaczenia, zatroskania o innych uświęcają nas. Nie trzeba być doskonałym, by być świętym. Wystarczy każdego dnia kochać trochę bardziej.

Dziś, 20 października 2025 r. w naszej parafialnej świątyni odbyło się udzielenie sakramentu bierzmowania 28 młodym ludziom z naszej parafii. Szafarzem tego sakramentu był ksiądz biskup Jan Glapiak. Młodzieży życzymy wytrwania w wierze oraz mężnego jej wyznawania. Niech ta dzisiejsza uroczystość na długo pozostanie w Waszej pamięci, a Dary Ducha Świętego pomogą w dorosłym, chrześcijańskim życiu.

W naszych kierowanych do Boga prośbach trzeba być wytrwałym. Przypomina mi o tym Chrystus w Ewangelii tej niedzieli, a potwierdza historia z czasów wyjścia Izraela z Egiptu, którą słyszę jako pierwsze czytanie. Trzeba być wytrwałym. Dlaczego tak często nie wystarcza, by powiedzieć raz?

Być może dlatego, żeby pokazać – nie Bogu, bo Bóg wie wszystko – ale i sobie, że nam na tym, o co prosimy, zależy. I jak bardzo nam zależy. Tak myślałem przez całe lata. Ostatnio zaczynam jednak przeczuwać, że jest w tym coś więcej. Że ta wytrwała modlitwa, mimo milczenia Boga, może wiele uczyć. Pokory? Też. Przede wszystkim chyba jednak rozumienia Boga. Uczy wczuwania się w to, jak On może patrzyć na nasze sprawy; czego On dla nas chce. Ta wytrwałość na modlitwie, czy Bóg wysłucha po naszej myśli czy nie, otwiera nam oczy...

Hasłem tegorocznego Dnia Papieskiego stały się słowa ,,Św. Jan Paweł II. Prorok Nadziei”.

Człowiek w pewnym sensie nie może żyć bez nadziei. Musi do czegoś dążyć, musi mieć cel w życiu – i poczucie, że jest w stanie go osiągnąć. Nadzieja związana jest z przyszłością, ale jednocześnie określa stan naszej duszy w teraźniejszości. Teraz mamy nadzieję na to, co osiągniemy później.

św. Jan Paweł II, Spotkanie z młodzieżą, 24 lutego 1981 r. Tokio.

Nadzieja jest cnotą pielgrzyma, który swoje życie przeżywa jako drogę ku najwyższemu Dobru, jakim jest Bóg. [Człowiek] musi do czegoś dążyć – musi mieć cel w życiu – i poczucie, że jest w stanie go osiągnąć(Tokio). Tę drogę jako pierwszy przeszedł Chrystus. Doświadczenie przyjaźni z Nim rodzi w człowieku postawę nadziei. Wyraża się ona w pewności, że droga, którą proponuje nam Ewangelia jest prawdziwa, choć tak często jest trudna i wymagająca. Człowiek pełen nadziei dostrzega realizm życia i jego złożoność. Nie udaje i nie wmawia ani sobie, ani innym, że życie jest bezproblemowe, a nawet, że jest łatwe. Jest jednak pewien, bazując na osobistym i zbiorowym doświadczeniu wiary, że przeszkody są do pokonania. Jest także w stanie sprostać przeciwnościom i podnieść się z upadku.