Choć od śmierci jednego z największych Polaków minęło 20 lat, w pamięci wiernych Jan Paweł II wciąż pozostaje jednym z najważniejszych papieży. Wierni wciąż pamiętają o papieżu Polaku. Przed jego grobem w bazylice św. Piotra każdego dnia można spotkać modlących się. Zdarza się, że w ławkach ustawionych przed grobem Ojca Świętego nie ma miejsc. Ludzie stoją za nimi i w skupieniu wspominają Jana Pawła II. Również my odwiedziliśmy w zeszłym roku jego grób, a każdego 13 dnia miesiąca upamiętniamy wprowadzenie relikwii tego Wielkiego Człowieka do naszej parafii. Dziś spotkaliśmy się o 21.00, aby wysłuchać montażu słowno-muzycznego przygotowanego przez Scholę Miriam, a o 21.37 oddać mu modlitewny hołd przy pomniku, który stoi przy naszym kościele.

Święty Janie Pawle II - módl się za nami

https://www.facebook.com/parafiagoniembice

Oto zawołał biedak i Pan go usłyszał, *
i uwolnił od wszelkiego ucisku. Ps34

Przypowieść o synu marnotrawnym to jeden z najpiękniejszych obrazów Bożego miłosierdzia. Syn, który roztrwonił majątek i prowadził grzeszne życie, wraca do ojca, licząc jedynie na miejsce wśród sług. Ojciec jednak wita go z radością, nie wspominając przeszłości, lecz ciesząc się z jego powrotu.

Często, oddalając się od Boga przez nasze grzechy i błędy, odczuwamy wstyd, który powstrzymuje nas przed powrotem. Tymczasem Bóg z niezmienną miłością pragnie nam przebaczyć i przywrócić godność swoich dzieci. Jezus zaprasza nas do przyjęcia Bożego miłosierdzia, byśmy mogli zacząć po raz kolejny od nowa. On czeka na nas, gotów przyjąć nas takimi, jakimi jesteśmy. Wystarczy odpowiedzieć Mu na to zaproszenie.

Jak „wyrwać” w zabieganej codzienności czas dla Tego, który jest najważniejszy? Skoro jest na pierwszym miejscu w moim życiu, to dlaczego nie panuje nad moim czasem? 

Co dzisiaj jest Twoim Egiptem? Czy czujesz, że Bóg może Cię wyprowadzić z tej niewoli, jeśli tylko … otworzysz przed Nim swoje serce? Bo On mówi: „Nawróćcie się do Mnie CAŁYM SERCEM…” [Jl 2,12]. Pierwsze zadanie dla mnie na ten czas: każdego dnia w ciszy swej izdebki przyglądać się, czy jestem ku Bogu zwrócona CAŁYM sercem, czy nie ma czegoś, co zostawiam dla siebie… Mogą to być różne rzeczy, różne aktywności, ale także wciąż powtarzane kłamstwa na swój temat, które będą sprawiały, że jakaś część mojego serca nie będzie zdolna do miłości i dziękczynienia…

Słowo Boże daje konkretne wskazówki co robić, aby Wielki Post był przejściem od „starego człowieka” do nowego; od słabości do cnót, od tego, co zmysłowe, do tego, co duchowe. Na przykład:

→ Ty zaś, gdy chcesz się modlić, wejdź do swej izdebki, zamknij drzwi i módl się do Ojca twego, który jest w ukryciu. [Mt 6,6]

→ Kiedy pościcie, nie bądźcie posępni jak obłudnicy. [Mt 6, 16]

→ Rozdzierajcie jednak serca wasze, a nie szaty! [Jl 2,13]

→ Na Syjonie dmijcie w róg, zarządźcie święty post, ogłoście uroczyste zgromadzenie. Zbierzcie lud, zwołajcie świętą społeczność, zgromadźcie starców, zbierzcie dzieci i niemowlęta! Niech wyjdzie oblubieniec ze swej komnaty, a oblubienica ze swego pokoju! (…) [Jl 2, 15-17]

→ Nie zatwardzajcie dzisiaj serc waszych, lecz słuchajcie głosu Pańskiego. [Ps 95, 8 ab]

→ Ty zaś, gdy pościsz, namaść sobie głowę i obmyj twarz, aby nie ludziom pokazać, że pościsz, ale Ojcu twemu, który jest w ukryciu. [Mt 6,17-18]

Brzmi wręcz absurdalnie. Duch prowadzi Jezusa do miejsca, gdzie będzie kuszony. Nie do spragnionych chleba głodnych. Nie do czekających na uzdrowienie. Nie do oczekujących pojawienia się Królestwa tłumów. Nawet nie do pierwszych uczniów. Ale na pustynię, gdzie będzie kuszony.

Nie tak wyobrażamy sobie działanie Ducha. Owszem, uniesione w uwielbieniu ręce, mówienie językami, uzdrowienia, oświecenie Słowem, słyszący głoszenie Ewangelii nawróceni… To zgadza się z naszymi wyobrażeniami o działaniu Ducha.

Tymczasem pustynia i kusiciel. Ktoś, kogo się obawiamy, znając jego wyrafinowane podstępy.

A jednak potrzebujemy wyprowadzenia przez Ducha na pustynię. My, słabi, skłonni do grzechu. A jeśli nie do grzechu, to do drobnych ustępstw. My, zapominający Kto jest ostatecznym Zwycięzcą. Któremu wszystko jest poddane. Który w chwili pokusy wkłada w nasze usta swoje Słowa. One mając moc obronić, wybawić. „Ja go wybawię, bo przylgnął do Mnie. Osłonię go, po poznał moje imię” – ta obietnica spełnia się na pustyni. Tam prowadzi Duch. Jezusa i nas.