Światowy Dzień Misyjny (Niedziela Misyjna) został ustanowiony 14 kwietnia 1926 r. przez papieża Piusa XI i każdego roku we wszystkich diecezjach i parafiach na świecie jest obchodzony w przedostatnią niedzielę października. Dzień ten jest również świętem patronalnym Papieskich Dzieł Misyjnych, a szczególnie Papieskiego Dzieła Rozkrzewiania Wiary. W Polsce Światowy Dzień Misyjny, zwany również Niedzielą Misyjną, przedłuża się na cały tydzień.

W 2024 roku Niedziela Misyjna jest obchodzona 20 października pod hasłem „Idźcie i zapraszajcie wszystkich na ucztę”.

W niedzielę 13 października obchodzimy XXIV Dzień Papieski pod hasłem: „Św. Jan Paweł II. Ewangelia starości i cierpienia”. Podczas Dnia Papieskiego odbywa się również zbiórka na program stypendialny dla zdolnej i niezamożnej młodzieży z małych miejscowości organizowana przez Fundację „Dzieło Nowego Tysiąclecia”. W wielu parafiach rozprowadzane są również kremówki papieskie, z których dochód również przeznaczany jest na cele charytatywne. Jest to wyjątkowa okazja, by po raz kolejny przypomnieć sobie nauki Papieża Polaka,  Przesłanie tegorocznego Dnia Papieskiego nawiązuje do papieskiego listu apostolskiego „Salvifici doloris” (O chrześcijańskim sensie cierpienia) oraz listu „Do Moich Braci i Sióstr – ludzi w podeszłym wieku”. Jan Paweł II uczył, że „szacunek i miłość wobec ludzi w podeszłym wieku jest jedną z najważniejszych cech prawdziwie ludzkiej i dojrzałej cywilizacji”.

Obfite owoce, jakie przynosi różaniec, to nie tylko rezultat zawartych w nim modlitw ustnych, słusznie uważanych za najpiękniejsze i najskuteczniejsze , ale także snutego na ich tle rozważania niezgłębionych tajemnic naszego zbawienia. Różaniec odmawiany pobożnie i wytrwale nie tylko wyprasza łaski, o które prosimy w podjętych intencjach, w Modlitwie Pańskiej, w Pozdrowieniu Anielskim, czy w doksologii (Chwała Ojcu), ale ponadto przynosi pogłębienie życia Bożego przez coraz bliższą łączność z Maryją, a za Jej pośrednictwem z Jezusem.

Można więc śmiało powiedzieć, że różaniec przemienia życie. Przemiana ta jest rezultatem pogłębiania się cnót teologicznych (wiary, nadziei i miłości) pod wpływem rozważania piętnastu tajemnic, uznawanych za streszczenie Ewangelii9. Rozważanie tych tajemnic wywiera wpływ na postępowanie człowieka. Modlitewne i pełne miłości przypatrywanie się Jezusowi i Maryi w kolejnych wydarzeniach ewangelicznych niepostrzeżenie przyczynia się do naśladowania Ich cnót, a w konsekwencji - przez nieustanną przemianę życia - prowadzi do świętości.

Kto wam poda kubek do picia, dlatego że należycie do Chrystusa, zaprawdę, powiadam wam, nie utraci swojej nagrody (Mk 9,41).

Codzienność składa się z prostych gestów, które wymagają naszych chęci. Bez tego zaangażowanie spada do zera. W takiej sytuacji pozostaje narzekanie na trudne czasy, niesprzyjające warunki, brak ludzkiej życzliwości. Listę można by wydłużać się niemal w nieskończoność.

W Ewangelii Jezus zachęca często do dawania, sam dając przykład – obdarowując zdrowiem chorych, grzeszników przebaczeniem a podążających za Nim – prawdziwym życiem. To znaki królestwa, które przybliżyło się do świata wraz z przyjściem Jezusa na ziemię. On wymaga hojności w miejsce egoistycznego zagarniania dla siebie, poświęcenia uwagi drugiemu zamiast koncentrowania się jedynie na własnych potrzebach.

W dawaniu liczy się nie tylko co i ile dajemy, ale również motyw: ze względu na co, na kogo. Uczeń Jezusa, który pragnie iść w ślady swojego Mistrza, ma bardzo czytelny kierunek: miłuje, bo pierwszy został umiłowany; daje, bo sam został obdarowany; przebacza, bo sam doświadczył przebaczenia. Kubek wody to prosty a zarazem wielki gest w oczach Boga, jeśli jest podany w Jego imię.