Na to rzekła Maryja: «Oto ja służebnica Pańska, niech mi się stanie według słowa twego». Łk 1

Król Dawid pragnął zbudować Bogu świątynię. Przez proroka Natana Bóg przekazuje mu, że to zadanie powierzy jego potomkowi. Ta obietnica wiąże się nie tylko z synem Dawida, ale jest także zapowiedzią przyjścia Mesjasza. Świątynia, która miała być zbudowana, stanie się symbolem obecności Boga wśród Jego ludu. Obietnica ta wypełni się w Jezusie Chrystusie, potomku Dawida, który zbuduje duchową świątynię, czyli Kościół.

Bóg w osobie Jezusa Chrystusa wypełnia swoje obietnice i przymierza. Cały czas realizuje swój plan wobec człowieka. Maryja staje się ważnym uczestnikiem tego planu, gdy godzi się na bycie Matką Zbawiciela. Choć zdumiona, przyjmuje tę rolę z zaufaniem. To wydarzenie jest kluczowym momentem w historii zbawienia, ponieważ Maryja staje się narzędziem, przez które Bóg wciela się w ludzką naturę. Jej "niech mi się stanie według twego słowa" jest wzorem posłuszeństwa i zaufania, które powinniśmy naśladować w naszym życiu wiary. Każdy z nas jest częścią historii zbawienia, każdy z nas ma jakąś rolę do spełnienia na tej drodze, a ufność Bogu gwarantuje, że dobrze ją wypełnimy.

Niedziela. Początek trzeciego tygodnia wołania Marana tha. W czytaniach Izajaszowa zapowiedź Mesjasza i postać Jana Chrzciciela. Serce jednak najmocniej reaguje na wezwanie, jakie w najstarszym z pism Nowego Testamentu do Tesaloniczan kieruje św. Paweł:

W każdym położeniu dziękujcie, taka jest bowiem wola Boża w Jezusie Chrystusie względem was.

A jeśli wolą Boża jest krzyż? No to jest. Dziękujcie.

Łatwo powiedzieć, gdy nawet każda cząstka ciała zdaje się krzyczeć razem ze zdeptanym duchem. Paweł zaś dalej pisze:

Sam zaś Bóg pokoju niech uświęca was całych, aby nietknięty duch wasz, dusza i ciało bez zarzutu zachowały się na przyjście Pana naszego, Jezusa Chrystusa.

Tak, tylko z tej perspektywy noszenie krzyża i jednocześnie dziękowanie ma sens.

Przygotujcie drogę Panu, prostujcie dla Niego ścieżki (Mk 1,3).

Droga to symbol naszego życia, jak również oczekiwania na spotkanie. Św. Jan Chrzciciel wzywa nas do tego, aby „odgruzować” i uprzątnąć życiowe szlaki ze zbędnych przedmiotów, zalegających śmieci. Adwentowe porządki dotyczą przede wszystkim naszych słabości, grzechów i trudnych doświadczeń, które jak mur oddzielają nas od Boga. W naszym sercu może również zagnieździć się arogancja i pycha, która też uniemożliwia przyjęcie Bożego wyzwolenia.

Rachunek sumienia ma pomóc spojrzeć najpierw w duchu wdzięczności na podarowany nam przez Boga czas. W kontekście tego, co „już za nami”, warto z nadzieją spojrzeć na to, co „jeszcze przed nami”. I z gór „ego” zejść a z dolin słabości wyjść na spotkanie z Tym, który przychodzi, aby nas zbawić.

Oczekiwanie to czuwanie i modlitwa, to otwarcie serca na przemieniającą moc Bożego miłosierdzia. W ten sposób staramy się też przyśpieszyć nadejście „nowego nieba i nowej ziemi”, które już teraz – przez świętość życia – mogą stać się naszym udziałem. Tak więc w drogę!

Patrona naszej parafii przedstawiać nie trzeba – to święty Mikołaj! Ten od prezentów? Oczywiście! Ale tych płynących ze szczerej i bezinteresownej potrzeby dzielenia się dobrem, nie zaś z konsumpcyjnego nawyku. Ojciec Święty Jan Paweł II nazwał go „patronem daru człowieka dla człowieka”. Warto przypomnieć sobie historię życia i cudów Mikołaja, w której błyszczą szczególnie te cnoty, którymi staramy się kierować w naszym codziennym życiu.

Mikołaj bez wątpienia jest jednym z najpopularniejszych świętych. Wydaje nam się bardzo bliski i dobrze znany, jako że każdy potrafi przywołać przynajmniej kilka opowieści o jego uczynkach. Jednocześnie o życiu historycznego biskupa Miry posiadamy bardzo niewiele pewnych informacji. Według przekazów, Mikołaj urodził się ok. 270 roku, jako jedyne dziecko niepłodnej dotąd pary; jego rodzice, bardzo zamożni, osierocili Mikołaja podczas zarazy, która zbierała wówczas żniwo w Mirze. Mikołaj w młodym wieku stał się dziedzicem pokaźnego majątku.

Według „Złotej legendy” Jakuba de Voragine, już sam wybór Mikołaja na tron biskupi dokonał się w sposób cudowny: otóż po śmierci biskupa Miry dostojnicy kościelni zgromadzili się, by wybrać nową głowę diecezji. Wśród nich był jeden, który cieszył się największym autorytetem; jemu to pewnej nocy zostało objawione, że nowym biskupem zostanie ten, który jako pierwszy przekroczy rankiem wrota kościelne.

Tradycja zalicza go również do uczestników soboru w Nicei w 325 roku. Dał się wówczas poznać jako żarliwy obrońca chrześcijańskiej ortodoksji, przemawiając przeciwko Ariuszowi; zatwardziały heretyk nie dał się jednak przekonać nawet najbardziej wyszukanym argumentom.

Zmarł, jak podaje tradycja, 6 grudnia 343 roku. Tego dnia przypada również jego wspomnienie w Kościele. Pogrzebany został w swoim rodzinnym mieście. Gdy jego ciało zostało złożone w marmurowym grobowcu, wytrysnęły spod niego dwa cudowne źródła – z jednego płynęła oliwa, z drugiego zaś najczystsza woda.