15 kwietnia 2024 r. w naszej parafii odbyła się wizytacja księdza Arcybiskupa Stanisława Gądeckiego. Ksiądz Arcybiskup udzielił sakramentu namaszczenia chorych osobom chorym i starszym podczas Mszy Świętej o godz. 10.00, odwiedził Przedszkole i Szkołę Podstawową w Goniembicach, modlił się z nami na cmentarzu oraz w kaplicy w Klonówcu, spotkał się z przedstawicielami Rady Ekonomicznej i Duszpasterskiej oraz grup duszpasterskich. Wysłuchał sprawozdań z działalności PZ "Cariatas", Matek Żywego Różańca, Scholi Miriam, Rycerzy Jana Pawła II oraz ministrantów. Poza tym wieczorem, podczas Mszy Świętej o godz. 18.00 udzielił sakramentu bierzmowania młodzieży z naszej parafii. Bardzo dziękujemy za Słowo, które ksiądz Arcybiskup do nas skierował i obiecujemy wcielać je w życie każdego dnia.

Mimo słabości i upadków, niewierności, lęków, małej wiary – tego wszystkiego, co może przydarzyć się na drogach życia, jest nadzieja. Mamy Rzecznika. Obrońcę.

„On bowiem nie przestaje się za nas ofiarować i wstawia się za nami u Ciebie jako nasz Obrońca. Raz ofiarowany więcej nie umiera, lecz zawsze żyje jako Baranek zabity”.

Umocnij nas, Panie, już nie kawałkiem ryby, ale Chlebem dającym życie i spraw, by każde „znam Go” oznaczało zgodność tego, co wyznajemy, z tym, jak żyjemy.

Wspólnota dóbr, świadectwo wiary i dzielenie się z potrzebującymi. Patrząc na życie pierwotnego Kościoła można w sposób jasny dostrzec w nim wymiar wspólnotowy, miejsce pielęgnowania dobra wspólnego. To Duch Święty prowadzi uczniów Jezusa do wzajemnej troski i dzielenia się dobrami. Miłosierdzie w praktyce to najpierw poddanie się działaniu Bożemu i przemieniającemu działaniu łaski. A potem dopiero ta osobista świętość promieniuje na otoczenie.

Żeby działać cuda, Bóg posługuje się ludźmi, którzy działają wspólnie. Nie jedni przeciwko drugim, ale jednio z drugimi. Nie ma tu rywalizacji i współzawodnictwa w zdobywaniu zaszczytów, uznania czy nagród. Jest natomiast dobrowolne dzielenie się, wynikające z potrzeby serca.
Wspólnota stanowi lekarstwo na ducha egoizmu, obecnego w świecie, który skupia się wyłącznie na zaspokajaniu własnych potrzeb i braku troski o innych. Świadectwo chrześcijan wydaje się szczególnie potrzebne w czasach pandemii obojętności, dominacji konsumpcjonizmu i spychania na margines potrzebujących, z którymi utożsamia się sam Chrystus. Jako uczeń Jezusa ufam swojemu Bogu i wspieram bliźnich przez uczynki chrześcijańskiej miłości wobec duszy i ciała.

A oto Jezus stanął przed nimi, mówiąc: „Witajcie!”. One podeszły do Niego, objęły Go za nogi i oddały Mu pokłon. A Jezus rzekł do nich: „Nie bójcie się! Idźcie i oznajmijcie moim braciom: niech udadzą się do Galilei, tam Mnie zobaczą”.

Najpiękniejsze w tej scenie jest chyba jednak to „nie bójcie się”, z jakim Jezus zwraca się do owych kobiet. Były pewnie jeszcze zbolałe od płaczu po tym co się stało. Na widok pustego grobu pewnie wystraszyły się jeszcze bardziej, bo mogły podejrzewać jakąś kolejna intrygę. Spotkanie z Jezusem wszystkie obawy przekreśliło. I otworzyło na radość.

Pewnie w tamtej chwili owe kobiety nie były jeszcze do końca świadome jakie są konsekwencje tego, co widzą. Tak jak do mnie, żyjącego wiele wieków później, nie zawsze dociera świadomość wagi tego, co się wtedy stało. Ale to spotkanie przyniosło zaczyn pokoju. Pokoju, który potem, jak rzeka, rozlał się w ich sercach. Nie, nic złego już nam się nie stanie; śmierci już nie ma, jest dla nas życie wieczne.
Dla mnie też. Przyjmując Jezusa w Eucharystii zmysłami wiary słyszę „nie bój się; jest dl ciebie życie wieczne w niebie”.